Kır çiçekleri puslu sabahın mahmur ıssızlığına dökerken çiy damlalarını ben uykusuz gecenin buruk sessizliğiyle sensiz doğan güneşe sitem ettim...Omuzlarımda ağırlığınca sevda kalbimin yüküne isyan ediyordu titrerken ellerim ve üşürken hasretim aklım yolunu kaybediyordu yokluğunun hangi zamanında olduğumun bilinçsiz teslimiyetinde...Sınırsız bir boşluk yavaş yavaş azalan umudu kum taneleri gibi alıp gidiyordu. Oysa benim yapabileceğim tek şey hayalini düşlerime sığdırıp belkide asla yaşayamayacağım bir masalın ilk satırında prensesi uğruna ölmeye hazır bir şövalye gibi seni beklemekti...
Murat Ginlik
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder